Loslaten

Controle Verliezen Om Los Te Laten

4 jun 2025

5 min read

Franse Pyreneeën
Franse Pyreneeën
Franse Pyreneeën

/ / / / / / / /

Soms kiest het leven een radicale manier om je stil te zetten. Niet om je te breken, maar om je wakker te maken.

Om je te laten voelen wat je al te lang hebt genegeerd.

Ik noem het geen burn-out. Dat woord dekt niet wat er werkelijk gebeurde. Ik noem het: thuiskomen bij mezelf. Gedwongen loslaten om weer te mogen ontvangen.

Een intense tocht door de natuur van de Pyreneeën werd een spiegel van mijn eigen proces. Ik verloor de controle – fysiek, mentaal en emotioneel – en vond daar precies wat ik nodig had: overgave.
Dit is een fragment van mijn verhaal over verdwalen, vertrouwen en thuiskomen bij jezelf.

Ik dwaalde en verdwaalde. Letterlijk. Meer dan drie uur was ik alleen in de natuur, zonder duidelijk pad, zonder zekerheid over waar ik was of hoe ik terug zou komen. Wat begon als een wandeling, eindigde in één van de meest intense ervaringen van mijn leven.

Op een gegeven moment stond ik voor een steile helling. Opeens herkende ik het: dit was de plek waar ik eerder naar beneden was gevallen. En nu moest ik weer omhoog. Geen keuze. Geen omweg. Alleen de confrontatie met dat steile stuk berg, de losse aarde onder mijn voeten, mijn handen trillend, mijn hart bonkend in mijn borst. Mijn schoenen gingen uit – op sokken probeerde ik grip te vinden. Elke stap voelde als een gevecht tegen de zwaartekracht, tegen angst, tegen de gedachte: als ik nu val, vindt niemand mij.

En toch: stap voor stap ging ik verder. Mijn gezin voor ogen. Mijn adem als anker. Mijn wil als enige zekerheid.

Toen, bijna symbolisch, ging mijn telefoon. Een onverwachte verbinding. Iemand had mijn locatie kunnen vinden. Hij zei dat ik er bijna was. Nog 100 meter. Maar wel de zwaarste 100. De stekelige, pijnlijke, afmattende laatste meters. En daar, halverwege, stond hij: mijn redder. Samen maakten we het af. Op handen en voeten, maar ik kwam er.

Pas veel later, toen mijn lichaam weer rust vond, begon ik te begrijpen wat deze ervaring me wilde vertellen. Het was niet zomaar een tocht. Het was mijn proces. Mijn eigen levenservaring in symbolische vorm. De afgelopen periode voelde ook als verdwalen. Als controle verliezen. Als moeten loslaten. Niet weten waar ik was, of hoe ik er weer uit zou komen. De berg waar ik tegenop moest kijken, was er niet één van steen – het was mijn dagelijkse realiteit.

Soms kiest het leven een radicale manier om je stil te zetten. Niet om je te breken, maar om je wakker te maken. Om je te laten voelen wat je al te lang hebt genegeerd. Ik noem het geen burn-out. Dat woord dekt niet wat er werkelijk gebeurde. Ik noem het: thuiskomen bij mezelf. Gedwongen loslaten om weer te mogen ontvangen.

Ik had de natuur nodig. Elk dier, elke boom, elke tak leek iets te willen zeggen. Over vertrouwen. Over overgave. Over het durven verliezen van de controle zodat iets groters het over kan nemen. Iets wat je draagt, zelfs als jij zelf het niet meer kunt.

Ik deel dit omdat ik weet dat velen van ons, zeker in de drukte van werk en leven, te lang blijven doorduwen. Omdat we denken dat we sterk moeten zijn. Dat controle hetzelfde is als kracht. Maar ik heb ontdekt dat echte kracht juist zit in durven breken, in durven stoppen, in durven zeggen: ik weet het even niet meer.

Deze ervaring heeft me teruggebracht naar mijn essentie. Naar wat ik écht wil. Naar waar mijn grenzen liggen, en waar mijn hart ligt.

Als jij je herkent in deze woorden, weet dan: je bent niet zwak als je loslaat. Je bent wijs. En je bent niet alleen.

Anamor © 2025.

Anamor © 2025.

Anamor © 2025.