Van Onbewust Vechten naar Bewust Creëren

Waar mijn vechtlust begon 

Als kind groei je niet op met de woorden “overlevingsmechanisme”.
Je groeit op met wat er is, en je past je daarop aan.

In mijn geval betekende dat: opgroeien met een gewelddadige vader.
Het bracht me al vanaf jongs af in een constante staat van alertheid.
Misschien zelfs al in de baarmoeder van mijn moeder.

Ons lichaam kent drie reacties op gevaar: bevriezen, vluchten of vechten.
Ik koos – of beter gezegd, mijn lijf koos – voor vechten.
Het werd mijn manier om te overleven.
Niet alleen thuis, maar later ook in de wereld.

En zoals dat vaak gaat, laat wat je als kind leert,
sporen achter in de manier waarop je relaties aangaat.
De band met je vader,  of juist het ontbreken daarvan, kan onzichtbare draden spannen naar de mannen die je later ontmoet.

Bij mij was dat niet anders. Ik ontdekte pas veel later dat dochters vaak, bewust of onbewust, op zoek gaan naar iets vertrouwds uit hun jeugd in hun partners. Mijn eerste twee vriendjes waren, achteraf gezien, een gewelddadige cocktail voor mijn ontwikkeling.

Grappige sidenote: ze waren allebei in dezelfde week jarig als mijn vader.
Toeval? Misschien. Maar eerder denk ik: onbewust patroon.

Vechten als levensstijl

Die jeugdervaringen vormden mijn kompas, al was het een kompas dat vooral naar strijd wees.Vechten werd mijn standaardreactie, mijn manier om doelen te bereiken en mezelf staande te houden.

Het heeft me ver gebracht, maar het kwam uit een energie van angst, dwang en het gevoel dat je altijd moet pushen om iets voor elkaar te krijgen. Alsof het leven alleen maar reageertals je er hard genoeg tegenaan duwt.

Wat ik toen nog niet wist: is dat er echt een andere manier is.

Dankbaarheid als keerpunt

Het besef kwam toen ik leerde wat echte dankbaarheid is. Niet het soort dankbaarheid dat je zegt omdat het netjes is, maar de diepe, stille kracht van oprecht blij zijn met wat er is.

Ik ontdekte dat dankbaarheid een energie op zichzelf is.
Een energie die niet duwt, maar aantrekt.
Die opent, in plaats van afsluit.
En die helpt creëren, zonder te forceren.

Met dankbaarheid kwamen dingen ineens op mijn pad.
Mensen, kansen, inzichten, 
niet omdat ik erachteraan jaagde, maar omdat ik ervoor openstond.

Ik kon pas dankbaarheid voelen toen ik oprecht liefde kreeg en veilig was. Toen pas kon ik leren om van mijzelf te houden en voelen hoe het voelt om dankbaar te zijn.

Van najagen naar aantrekken 

Vroeger voelde het leven als een strijd: eten of gegeten worden.
Nu voelt het meer als een dans: je beweegt mee, leidt soms, en laat je soms leiden.

Het verschil? De energie.

Ik leef niet meer vanuit angst om tekort te komen, maar vanuit vertrouwen dat wat van mij is, mij ook zal vinden.

Bewust creëren vanuit rust 

Dat is voor mij de grootste verandering geweest: niet meer vechten om dingen af te dwingen, maar bewust creëren vanuit rust, dankbaarheid en vertrouwen.

En weet je wat het mooiste is?
Het kost geen energie, het gééft energie.

Op het moment dat het besef komt dat je kunt creëren, voel je dat het leven magisch is.
Alsof je een leeg canvas hebt gekregen,
dat je helemaal zelf mag ontwerpen en inkleuren zoals jij dat wilt.

Alles, maar dan ook álles is mogelijk!
Ik denk dat dit precies de bedoeling van het leven is.

De enige vraag die overblijft is: Wat heb jij nodig om dit te beseffen?

Herken jij het gevoel altijd iets te moeten najagen?
Durf jij het aan om te stoppen met vechten en te starten met creëren?

De eerste stap begint bij bewustwording.
Wil je hier samen over sparren?
Je bent welkom om contact met mij op te nemen.